"Цяжкасці не павінны засмучаць" - сведчанне семінарыста
04.05.2020
Аляксей Заічанка, алюмн 1 курса Гродзенскай ВДС
Паходзіць з парафіі Унебаўзяцця НПМ у Пінску
Цяжкасці не павінны засмучаць. Дзякуючы ім можна стаць яшчэ больш моцнымі і свядомымі.
Пра паліканне
Першыя думкі аб тым, каб стаць святаром, да мяне прыходзілі яшчэ калі служыў міністрантам у пінскай катэдры. Глядзеў на святароў і хацеў быць падобным да іх. На мой светапогляд вельмі паўплывалі светлай памяці кард. Казімір Свёнтэк і пробашч роднай парафіі кс. Станіслаў Паўліна. Прыкладам свайго жыцця яны паказвалі ўзор, якім павінен быць сапраўдны душпастыр. Было бачна, што святары жывуць тым, аб чым гавораць. І я так хацеў.
Пасля школы паступіў у Беларускі дзяржаўны аграрны тэхнічны ўніверсітэт. На апошнім курсе стаў сур’ёзна задумвацца, што далей рабіць у жыцці. Было вялікае жаданне дапамагаць людзям, і з гэтым вярталася думка пра святарства. Але адчуваў нейкі страх перад такім адказным рашэннем і звычайнае жаданне мець сям’ю. Можна сказаць, стаяў перад дылемай. Акурат тады сустрэў чалавека, які распавёў пра катэхетычны каледж у Баранавічах, што ёсць магчымасць быць сямейным кансультантам ці катэхетам. Я сказаў Богу: “Дапамагаць людзям можна не толькі будучы святаром!” – і паступіў у каледж.
Працуючы на “Радыё Марыя” ў Мінску, я завочна вучыўся ў каледжы і далей разважаў над сваім жыццёвым пакліканнем. Быў шэраг знакаў, якія дапамаглі прыняць няпростае рашэнне. Урэшце рэшт, скончыўшы 2 курсы каледжа, я паступіў у семінарыю. †
Пасля школы паступіў у Беларускі дзяржаўны аграрны тэхнічны ўніверсітэт. На апошнім курсе стаў сур’ёзна задумвацца, што далей рабіць у жыцці. Было вялікае жаданне дапамагаць людзям, і з гэтым вярталася думка пра святарства. Але адчуваў нейкі страх перад такім адказным рашэннем і звычайнае жаданне мець сям’ю. Можна сказаць, стаяў перад дылемай. Акурат тады сустрэў чалавека, які распавёў пра катэхетычны каледж у Баранавічах, што ёсць магчымасць быць сямейным кансультантам ці катэхетам. Я сказаў Богу: “Дапамагаць людзям можна не толькі будучы святаром!” – і паступіў у каледж.
Працуючы на “Радыё Марыя” ў Мінску, я завочна вучыўся ў каледжы і далей разважаў над сваім жыццёвым пакліканнем. Быў шэраг знакаў, якія дапамаглі прыняць няпростае рашэнне. Урэшце рэшт, скончыўшы 2 курсы каледжа, я паступіў у семінарыю. †
Пра семінарыю
Семінарыя – гэта дом распазнання паклікання, а не месца, дзе “вучаць на святароў”. Пэўныя ўмовы, дысцыпліна, супольныя малітвы, спевы, вучоба, праца і адпачынак могуць дапамагчы ва ўзрастанні на шляху да святарства. Семінарыя з’яўляецца сэрцам дыяцэзіі, якое пульсуе з новай сілай з кожным новапасвечаным святаром.
Пра цяжкасці
У жыцці чалавека шмат цяжкасцей, і іх немагчыма прадказаць, але можна паспрабаваць падрыхтавацца. У семінарыйным жыцці, мне здаецца, цяжкасцей не шмат у параўнанні з жыццём па-за семінарыяй. Аднак ёсць свае выпрабаванні. Таму мы, семінарысты, вучымся іх пераадольваць, бо ведаем, што выпрабаванне нашай веры нараджае цярплівасць (параўн. Як 1, 2–4).
Пра святарства
Святарства – гэта служэнне па прыкладзе Езуса Хрыста. Яно зыходзіць з любові да Пана Бога і праяўляецца ў адданай паслузе бліжнім. Апостал Павел гаворыць: “І ўжо не я жыву, а жыве ўва мне Хрыстос” (Гал 2, 20). Таму і святар пакліканы служыць Касцёлу, бо і Сын Чалавечы не для таго прыйшоў, каб Яму служылі, але каб служыць (параўн. Мц 20, 28).
Думаю, што…
Калі Ты маеш намер наконт таго, каб прысвяціць сваё жыццё служэнню Богу і людзям праз святарства ці манаства, варта адважыцца і пайсці за голасам Пана, які кліча. Нават калі вагаешся і маеш сумненні адносна свайго паклікання, то за час фармацыі зможаш разглядзець і асэнсаваць гэты дар.
Засяроджанне ў дзень святасці жыцця
26.03.2020
25 сакавіка, ва ўрачыстасць Звеставання Пана, супольнасць Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне перажыла дзень засяроджання. Час, калі кожны семінарыст робіць для сябе “рахунак сумлення” адносна таго, як выкарыстаў дадзены Богам час на здабыванне ведаў і іншых духоўных каштоўнасцей.
«Там, дзе чалавек нічога не можа зрабіць, нам патрэбен Бог» — Імша за лекараў
23.03.2020
22 сакавіка генеральны вікарый Гродзенскай дыяцэзіі біскуп Юзаф Станеўскі цэлебраваў св. Імшу за лекараў і тых, хто змагаецца з распаўсюджваннем каронавіруса па свеце. У гэты дзень прыпадае IV Нядзеля Вялікага Посту, якая мае асаблівую назву “Laetare” (лац. “радавацца”) і азначае радасць сярод пакаяння, а таксама перадышку ў пакуце, якая ўжо незадоўга заменіцца ў радаснае “Аллелюя”.
Св. Юзаф - прыклад і ўзор
19.03.2020
19 сакавіка семінарыйная супольнасць Гродзенскай духоўнай семінарыі павіншавала дапаможнага біскупа Гродзенскай дыяцэзіі Юзафа Станеўскага.
"Бог акрыляе і натхняе ісці наперад" - сведчанне семінарыста
19.03.2020
Антон Тышко, алюмн 1 курса Гродзенскай ВДС
Паходзіць з парафіі Найсвяцейшай Тройцы ў Глыбокім
Еще статьи...
Страница 1 из 145
Выпадковае фота
Copyright © 2007-2010 wsd.grodnensis.by. All Rights Reserved.
grodnensis.by 
кантакт